اي نجيب از تن اين جاده كور ، سايه خسته و تنهامو بگير

دعوتم كن به صداقت به بهار ، از من اين سردي دستامو بگير

اي نجيب مهربون چشماي تو ، حرمت اوجو به آسمون ميدن

دعوتم كن به همه پنجره ها ، كه پريدنو به من نشون ميدن

تو تنت عاطفه ي گندمزار ، تو بلور خنده هات بوي گلاب

تو صداي رويش دوباره اي ، واسه گلبرگاي پرپر روي آب

اي نجيب از تن اين جاده كور ، سايه خسته و تنهامو بگير

دعوتم كن به صداقت به بهار ، از من اين سردي دستامو بگير

من يه تنها يه پريشون يه غريب ، ميكشم سايه مو رو سنگاي سخت

پرم از خاطره ي دربدري ، مثل افتادن برگ از يه درخت

پيرهن من نه سفيده نه سياه ، سينه ريزم نه از آهن نه طلا

دعوتم كن توي چشمات به حرير ، يا تو دستات به غرور مخملا

عاشق وسوسه ي سياهيه ، دل من با همه بي گناهياش

دعوتم كن به همون ماه نجيب ، كه شبو دوست داره با سياهياش

اي نجيب از تن اين جاده كور ، سايه خسته و تنهامو بگير

دعوتم كن به صداقت به بهار ، از من اين سردي دستامو بگي

شاعر : (نتوانستم نام شاعر را بیابم)!